بی شما قرن هاست که باغ هایمان آباد نیست و دل هایمان، شهر و روستای خویش را گم کرده است.

بی شما قرن هاست که هرروز ، با سیاه و سفید بودن خود ، کلنجار می رویم و به هزار و چهارصد سالی فکر می کنیم که نیامده اید . به فصل دیداری که هنوز نانوشته مانده است . به جمکران که جمعه ها ، بی قرارتر از همیشه پا به پای تمام چشم های مرطوب می گرید و به عشق ، که برای ملاقات با شما دعای ظهور می خواند .
آقاجان ، قرن هاست که بی شما ، دردها ، پشت دروازه زندگی مان قطار می شوند و گره های کور، سراسیمه نشانی خانه مان را پیدا می کنند .
امان از این چند روزه تاریک و سرد دنیا و از ابرهایی که راه را بر آفتاب بسته اند . امان از مه غلیظی که پاهای رفتن را ، برمی گرداند و امان از ما که رسم دلدادگی را خوب تر نیاموخته ایم .
آقای روزهای روشن ، می گویند شما که بیائید ، باران عدالت می بارد و تشنگی ، افسانه می شود . می گویند با آمدنتان ، جهان از شر این چهاردیواری های تنگ رها می شود و زندگی سامان می گیرد. می گویند در عصر شما رویاها ، زلال تر می شوند و دیگر بوی خیس اشک تا دوردست ها نمی دود .
اما امان از روزهای طولانی انتظار و امان از دعاهایی که قدشان بلند نیست . امان از حال بد ما ، که هر روز، حال خاکستری قبل از طوفان است .
پروردگارا ما که قرن هاست چشم به راه آمدن مردی هستیم که بر دوشش ، عبای سبز امامت است .
قرن هاست که در زمستان و تابستان به بهاری دل بسته ایم که ازدورها بیاید واز باغ روحمان عبورکند. به مولایی که با گام هایش ، باغچه ها از گل و رنگ پر می شوند و مهربانی ، زمین را تصاحب می کند .
مهدی جان ! با اینکه قرن هاست هرروز راه بغض تا حنجره هایمان ، کوتاه تر می شود و زشتی ، آدم های بیشتری را می بلعد و جاده ها زیر نگاه ترمان ، پیرتر می شوند...اما باکی نسیت ! چون می دانیم شما که بیائید دوره پریشانی تمام می شود و دیگر نیازی به عصای روزهای سستی و ناچاری نیست. چون شما با مرهمی می آیید که تمام فاصله های سخت را مداوا می کند .
چون با آمدنتان ، دیگرهرگز صدای هق هق ناله ایی در آسمان و زمین نمی پیچد و رنجوری به آغوش اشک ، پناه نمی برد . چون با شما روشنایی ، دنیا را فتح می کند و صلح و شادی و ایمان می آید و زندگی از غم ، فارغ می شود . /ف

رقیه توسلی – روزنامه نگار